Etappe 17
16 juli 2018 - Brusnengo, Italië
Van Pella naar Brusnengo
S morgens vroeg niet wakker geworden van de muggen maar van dreigende wolken aan de lucht. Het trauma van de natte tent wordt erger naarmate er regen dreigt dus voordat tante A. De rits van haar tent open had en haar duffe ogen kon late focussen op de tent van tante B. Zag ze dat die al veilig in zijn warme en droge hoesje was opgeborgen. Shit...zie zonvoorsrong maar eens in te halen....nou da's niet gelukt maar nét vóórdat het echt een beetje ging druppelen zat alles in de tassen op de fiets. Op naar de bakker om wederom wat ontbijt te scoren. Toen we er klaar voor waren hebben we onze mental coach ingevlogen want de eerste serieuze beklimming moesten we gaan doen. En dat viel niet mee...een serieuze 12% beklimming. De benen van tante a waren na deze aanslag voor de rest van de dag een en al soep. Tante B had regelmatig een hartslag van 200 maar gelukkig geen soepbenen. Soepbenen is niet fijn en zeker niet als je nog veel moet klimmen en dat stond voor vandaag op het programma. Onze eerste koffieshop was in een super klein dorp lekker tussen locals. Daarna door na de eerste de beste grotere plaats waar we konden pinnen; de pot was nl. Helemaal leeg. Tijdens het pinnen konden we het spannende avontuur aanschouwen van de 6 bouwvakkers en de omgevallen cementmolen. de cementmolen stond nl. Eerst gewoon rechtop maar plotseling lag hij achterover gekiept. Dat is niet fijn voor de betonmolen maar ook niet voor de bouwvakkers want die kunnen dan geen beton meer maken. Met z'n allen trokken ze de betonmolen overeind en ging de lasser aan het werk om de schade aan de betonmolen te herstellen. De lunch genuttigd in de plaatselijke speeltuin op een mooi hout bankje en daarna weer snel verder gereden; We moesten nog een flinke klim wegtrappen. Ook onze eerste tunnel stond op de planning. Heel raar om op je fiets daar doorheen te rijden. Het is echt donker, het stinkt en lawaaierig met al het verkeer om je heen. Meteen uit de tunnel konden we lekker naar beneden zoeven. Dit was het moment dat we tussen de Italiaanse rijstvelden gingen fietsen. Helemaal vlak landschap met zeiknatte knalgroene velden met allemaal rijstplantjes. Terwijl we door lekker vals plat ons weer in Nederland waanden werd de lucht steeds donker en dreigender. We vertrouwden het niet echt meer en omdat er geen stad of dorp meer in zicht was hebben we bij een grote boerderij aangebeld om te vragen of we even konden schuilen. Dat was geen probleem en nadat we onze fietsen veilig onder een afdak hadden gezet mochten we in de keuken bij oma en de nanny (Gabriella) aan de tafel zitten. Later kwam de kleinzoon van oma erbij want hij sprak als enige Engels.. en ook de oom (die gewoon keihard in het Italiaans tegen ons praatte). We kregen druiven koffie water aangeboden en hadden een verstandige beslissing genomen want al snel ging het onweren. We hebben gesproken over van alles en nog wat..het leven van Gabriela in Roemenië.. de dromen van Christiaan als piloot ipv rijstverbouwer en we hebben een rondleiding gehad over het perceel.
Omdat het bleef rommelen heeft de moeder haar vriendin gebeld of er nog plaats was in haar bnb. Die had ze en we waren welkom. Moeders zou ons wel even er naar toe transporteren in haar auto. Het was maar 2 of 3 km verderop. Zij in haar auto en wij erachteraan op onze fietskes. Ze had er aardig de vaart (zelf vást niet zo vaak op een fiets gezeten) en de 2 a 3 km werden er uiteindelijk 5. Maar toen we onze fietskes geparkeerd hadden onder een dekentje konden we onze spullen op de kamer zetten en heerlijk douchen. Savonds had de vrouw van de bnb heerlijke spaghetti gekookt en stond water en een fles wijn klaar. Een heerlijk toetje en anti pasti vooraf. Wij zijn echt verwent door haar. Tussendoor moest ze eerst 80 muggen op onze kamer verdelgen en daarna nog wat Engels sprekende vriendinnen bellen. Dat sprak ze nl.niet...alleen Italiaans en naarmate wij minder begrepen ging ze alleen sneller én harder praten. Heerlijk geslapen met alle ramen dicht vanwege de muggen en s ochtends stond het ontbijt al weer klaar. Vóórdat we afscheid namen éérst de route uitgestippeld met osmand, maps.me én een echte landkaart. Rond 10 uur waren we klaar voor vertrek en konden we echt op de fiets springen.
S morgens vroeg niet wakker geworden van de muggen maar van dreigende wolken aan de lucht. Het trauma van de natte tent wordt erger naarmate er regen dreigt dus voordat tante A. De rits van haar tent open had en haar duffe ogen kon late focussen op de tent van tante B. Zag ze dat die al veilig in zijn warme en droge hoesje was opgeborgen. Shit...zie zonvoorsrong maar eens in te halen....nou da's niet gelukt maar nét vóórdat het echt een beetje ging druppelen zat alles in de tassen op de fiets. Op naar de bakker om wederom wat ontbijt te scoren. Toen we er klaar voor waren hebben we onze mental coach ingevlogen want de eerste serieuze beklimming moesten we gaan doen. En dat viel niet mee...een serieuze 12% beklimming. De benen van tante a waren na deze aanslag voor de rest van de dag een en al soep. Tante B had regelmatig een hartslag van 200 maar gelukkig geen soepbenen. Soepbenen is niet fijn en zeker niet als je nog veel moet klimmen en dat stond voor vandaag op het programma. Onze eerste koffieshop was in een super klein dorp lekker tussen locals. Daarna door na de eerste de beste grotere plaats waar we konden pinnen; de pot was nl. Helemaal leeg. Tijdens het pinnen konden we het spannende avontuur aanschouwen van de 6 bouwvakkers en de omgevallen cementmolen. de cementmolen stond nl. Eerst gewoon rechtop maar plotseling lag hij achterover gekiept. Dat is niet fijn voor de betonmolen maar ook niet voor de bouwvakkers want die kunnen dan geen beton meer maken. Met z'n allen trokken ze de betonmolen overeind en ging de lasser aan het werk om de schade aan de betonmolen te herstellen. De lunch genuttigd in de plaatselijke speeltuin op een mooi hout bankje en daarna weer snel verder gereden; We moesten nog een flinke klim wegtrappen. Ook onze eerste tunnel stond op de planning. Heel raar om op je fiets daar doorheen te rijden. Het is echt donker, het stinkt en lawaaierig met al het verkeer om je heen. Meteen uit de tunnel konden we lekker naar beneden zoeven. Dit was het moment dat we tussen de Italiaanse rijstvelden gingen fietsen. Helemaal vlak landschap met zeiknatte knalgroene velden met allemaal rijstplantjes. Terwijl we door lekker vals plat ons weer in Nederland waanden werd de lucht steeds donker en dreigender. We vertrouwden het niet echt meer en omdat er geen stad of dorp meer in zicht was hebben we bij een grote boerderij aangebeld om te vragen of we even konden schuilen. Dat was geen probleem en nadat we onze fietsen veilig onder een afdak hadden gezet mochten we in de keuken bij oma en de nanny (Gabriella) aan de tafel zitten. Later kwam de kleinzoon van oma erbij want hij sprak als enige Engels.. en ook de oom (die gewoon keihard in het Italiaans tegen ons praatte). We kregen druiven koffie water aangeboden en hadden een verstandige beslissing genomen want al snel ging het onweren. We hebben gesproken over van alles en nog wat..het leven van Gabriela in Roemenië.. de dromen van Christiaan als piloot ipv rijstverbouwer en we hebben een rondleiding gehad over het perceel.
Omdat het bleef rommelen heeft de moeder haar vriendin gebeld of er nog plaats was in haar bnb. Die had ze en we waren welkom. Moeders zou ons wel even er naar toe transporteren in haar auto. Het was maar 2 of 3 km verderop. Zij in haar auto en wij erachteraan op onze fietskes. Ze had er aardig de vaart (zelf vást niet zo vaak op een fiets gezeten) en de 2 a 3 km werden er uiteindelijk 5. Maar toen we onze fietskes geparkeerd hadden onder een dekentje konden we onze spullen op de kamer zetten en heerlijk douchen. Savonds had de vrouw van de bnb heerlijke spaghetti gekookt en stond water en een fles wijn klaar. Een heerlijk toetje en anti pasti vooraf. Wij zijn echt verwent door haar. Tussendoor moest ze eerst 80 muggen op onze kamer verdelgen en daarna nog wat Engels sprekende vriendinnen bellen. Dat sprak ze nl.niet...alleen Italiaans en naarmate wij minder begrepen ging ze alleen sneller én harder praten. Heerlijk geslapen met alle ramen dicht vanwege de muggen en s ochtends stond het ontbijt al weer klaar. Vóórdat we afscheid namen éérst de route uitgestippeld met osmand, maps.me én een echte landkaart. Rond 10 uur waren we klaar voor vertrek en konden we echt op de fiets springen.
xxxxsjannie